Wytyczne dla autorów

Czcionka: Times New Roman, rozmiar: 12 punktów, interlinia: 1,5 wiersza.

Nie stosujemy celowo nadmiarowych spacji (w szczególności do tworzenia wcięć akapitowych – należy je wstawiać za pomocą klawisza TAB lub po prostu enterem).

Wyróżnienia w tekście istotnych wyrażeń – rozstrzelenie 2 pkt. Nie stosujemy tu pogrubienia (boldowania), kursywy, podkreślenia, kolorów, innych typów czcionek niż w tekście głównym. W szczególności nie stosujemy wielokrotnych wyróżnień tego samego fragmentu, np. pogrubienie i podkreślenie jednocześnie. Wszelkie niestandardowe sposoby wyróżnień należy konsultować z projektantem graficznym publikacji lub z redaktorem prowadzącym.

Kursywę stosujemy do wyróżniania zwrotów obcojęzycznych, a także tytułów książek, filmów, utworów muzycznych i innych dzieł sztuki. Nie używamy kursywy do wyróżniania innych fragmentów tekstu (patrz punkt 3).

Cudzysłowy „ i ” (nie używamy cudzysłowów: ” „) stosujemy do oznaczania cytatów, a także do tytułów czasopism przywoływanych w przypisach.

Nie usuwamy samodzielnie wiszących spójników („a”, „o”, „i” na końcu wersów) – zostanie to poprawione na etapie składu i korekty książki.

Nie uzupełniamy numerów stronic w indeksie osób, miejsc, terminów itp., a także numerów stronic w spisie treści – w programie Word. Na etapie składu książki w innym programie zmienia się bowiem numeracja stron. Indeksy autor powinien uzupełnić o numery stronic dopiero na pliku w formacie PDF, po składzie książki. Wcześniej – przesyłamy książkę z tzw. ślepym indeksem i spisem treści, a więc same nazwiska i imiona, tytuły rozdziałów i podrozdziałów – bez podanych numerów stronic.

Formatowanie zapisów bibliograficznych i przypisów

Prosimy o staranne dostosowanie przypisów w publikacji do poniższych instrukcji. Znaczne odstępstwa od wzorca i dowolność formatowania poszczególnych przypisów uniemożliwiają sprawną pracę nad tekstem.

Prosimy również o dostarczanie publikacji z kompletnymi przypisami – bez przypisów „urwanych” w pół słowa, pomijających istotne informacje bibliograficzne (miejsce, data wydania, imiona autorów, numery stronic przywoływanych artykułów, data dostępu do źródła internetowego) lub zawierających wyrażenia typu „przypis do uzupełnienia” lub podobne.

Przypisy – u dołu strony, numeracja w obrębie poszczególnych rozdziałów
(w przypadku publikacji zawierających więcej niż 1000 przypisów, a także w przypadku prac zbiorowych) lub jedno numerowanie w obrębie całej książki (w przypadku pozostałych publikacji).

Przypis do książki: inicjał imienia (lub imion, gdy w oryginalnej publikacji są one podawane) autora; tytuł książki kursywą; bez przecinka między miejscem wydania a datą; w zapisie przedziałów stron stosujemy półpauzę bez spacji; każdy przypis kończymy kropką.

W przypadku więcej niż jednego autora – podajemy inicjały imion i nazwiska pozostałych autorów, jeśli jest ich dwóch lub trzech. Jeżeli autorów jest czterech lub więcej – podajemy inicjał imienia i nazwisko pierwszego autora, a następnie stosujemy skrót „i in.”.

W przypadku więcej niż jednego miejsca wydania – podajemy wszystkie miejsca wydania, oddzielając je od siebie za pomocą półpauzy bez spacji.

Możemy również podać numer wydania (jeśli nie powołujemy się na pierwszą edycję pracy), jeżeli jest to istotne dla wywodu (np. gdy chcemy podkreślić, że korzystamy z najnowszej literatury przedmiotowej lub gdy między poszczególnymi wydaniami publikacji zachodzą istotne różnice merytoryczne).

Podobnie autor może (nie musi) wskazać serię wydawniczą, do której należy przywoływana publikacja, jeśli jest to informacja istotna (np. seria jest rozpoznawalna w środowisku naukowym lub panuje w nim zwyczaj podkreślania tej przynależności).

W przypadku braku informacji o miejscu lub dacie wydania publikacji na stronie redakcyjnej zalecamy sprawdzenie pozycji w katalogach bibliotecznych. Można wówczas podać miejsce lub datę wydania w nawiasach kwadratowych (jeśli jest to informacja znana, ale nie figuruje w samej publikacji) bądź zastosować odpowiednie skróty w nawiasach kwadratowych: [b.m.] (brak miejsca) lub [b.r.] (brak roku).

M. Żmigrodzka, Edward Dembowski i polska krytyka romantyczna, Warszawa 1957, s. 258–259.

S. Dixon, Digital Performance. A History of New Media in Theatre, Dance, Performance Art, and Installation, Cambridge–London 2007.

N. Żmichowska, Poganka, wstęp i oprac. G. Borkowska, wyd. 3, Wrocław 2013, BN I 1211.

Przypis do rozdziału tomu zbiorowego: stosujemy oznaczenia: „w:”, następnie tytuł pracy, inicjał imienia i nazwisko redaktora w mianowniku, potem skrót: (red.).

L. Kołakowski, Lewica heglowska, w: Główne nurty marksizmu, t. 1, Warszawa 2009, s. 79–92.

K. Guczalska, Ukąszenie Miłosza. Hegel jako figura retoryczna, w: Polskie Ethos i Logos, J. Skoczyński (red.), Kraków 2008, s. 195–206.

Przypis do artykułu w czasopiśmie: nie stosujemy oznaczenia „w:”, po tytule artykułu (zapisanego kursywą) wstawiamy przecinek, następnie tytuł czasopisma (w cudzysłowie, pismem prostym), rok wydania (bez spacji między tytułem czasopisma a rokiem), numer lub zeszyt, zakres stron (z półpauzą bez spacji). Numerację tomów, zeszytów i numerów wprowadzamy konsekwentnie za pomocą cyfr arabskich (nawet jeśli na stronie redakcyjnej przywoływanej publikacji oznacza się je cyframi rzymskimi).

J. Maślanka, Twórczość ludowa w polskiej krytyce literackiej w latach 1831–1854, „Pamiętnik Literacki” 1965, z. 2, s. 379–405.

Przypis do pracy przełożonej z języka obcego na język polski – koniecznie podajemy inicjał imienia i nazwisko tłumacza, stosujemy skrót „przeł.” (nie: „przekł.” czy „tłum.”).

Szerzej patrz: H. Kamen, Inkwizycja hiszpańska, przeł. K. Bażyńska-Chojnacka, P. Chojnacki, Warszawa 2005, s. 14.   

 Ch. Talleyrand, Pamiętniki (1754-1815), przeł. W. Dłuski, Londyn 1994, s. 216.

Przypis do źródła internetowego – po tytule artykułu lub strony internetowej wstawiamy przecinek, potem słowo „Internet”, następnie adres URL (link) do źródła (nie kończymy go przecinkiem), na końcu podajemy datę dostępu ujętą w nawiasy kwadratowe i sformatowaną jak poniżej.

M. Krawiec, Patos i humor, Internet, https://www.dwutygodnik.com/artykul/8996-patos-i-humor.html [dostęp: 25.06.2020].

Przypis do publikacji przywoływanej za inną publikacją – stosujemy zapis: „cyt. za:”.

M. Podczaszyński, Krótki rys biograficzny Maurycego Mochnackiego, cyt. za: M. Strzyżewski, Michał Podczaszyński. Zapomniany romantyk, Toruń 1999, s. 46–47.

Przypis do źródła archiwalnego – stosujemy skróty właściwe dla danej jednostki archiwalnej, obowiązujące w instytucji; skrót powinien zostać rozwinięty i wyjaśniony przez autora w odpowiednim wykazie na początku lub na końcu publikacji.

Przypis do publikacji obcojęzycznej – zasadniczo elementy przypisu (skróty, nazwy miejsc wydania) zachowujemy w języku właściwym dla przywoływanej publikacji, w brzmieniu takim, jakie pojawia się na stronie redakcyjnej cytowanej książki lub czasopisma. Wyjątek stanowią skróty „s.” (strona) i „w:” – pozostawiamy je w języku polskim.

W. Marynowsky, J. Knowles, A. Frost, Robot Opera: A Gesamtkunstwerk for the 21st Century, w: Cultural Robotics, ed. J.T.K.V. Koh et al., Cham 2016, s. 156.

G.W.F. Hegel, Einführung in die Phänomenologie des Geistes, Hrsg. F. Blaschke, Leipzig [1920].

H. Bergson, Le matérialisme actuel, préf. de P. Doumergue, Paris 1929, s. 12.

J. L. Bermejo Cabrero, En torno a las Cortes del Antiguo Régimen, „Anuario de Historia del Derecho Español” 1993–1994, No 63–64, s. 149–234.

W przypisach odnoszących się do wymienionego wcześniej źródła stosujemy skróty polskie: „dz. cyt.” (jeśli mamy do czynienia tylko z jedną publikacją danego autora) lub skracamy tytuł (gdy powołujemy się na kilka publikacji danego autora).

W. Myśliwski, Traktat o łuskaniu fasoli, Kraków 2012, s. 58.

M. Świetlicki, Powieści, Warszawa 2015, s. 26–27.

W. Myśliwski, Kamień na kamieniu, Kraków 2011, s. 246–249.

M. Świetlicki, dz. cyt., s. 29.

W. Myśliwski, Traktat…, s. 67–68.

W kolejnych przypisach dotyczących pracy tego samego autora stosujemy polskojęzyczne wyrażenia „Tenże” i „Taż”, w przypadku tej samej lokalizacji cytatu – polskie wyrażenie „Tamże”.

W. Myśliwski, Traktat o łuskaniu fasoli, Kraków 2012, s. 58.

Tamże, s. 61.

A. Bielik-Robson, Duch powierzchni. Rewizja romantyczna i filozofia, Kraków 2004, s. 16.

Taż, Inna nowoczesność. Pytania o współczesną formułę duchowości, Kraków 2000, s. 237.

Adresy bibliograficzne – bibliografia na końcu książki, może być podzielona na podmiotową i przedmiotową lub w obrębie poszczególnych przedmiotów, zależnie od specyfiki danej publikacji i potrzeb autora. Układ alfabetyczny, uporządkowanie według nazwisk autorów. W przypadku więcej niż jednej pracy tego samego autora porządkujemy alfabetycznie według tytułów. W przypadku źródeł obcojęzycznych, nazwy miast i skrótów powinny być zgodne z oznaczeniami stosowanymi w danym języku. Dodajemy nazwę wydawnictwa, umieszczamy ją przed miejscem i datą wydania. Należy zwrócić uwagę, aby nie stosować przy przecinkach oddzielających tytuł książki lub artykułu od wydawnictwa, redaktora naukowego czy miejsca wydania kursywy. Przecinki powinny być wstawiane krojem prostym. Formatowanie bibliografii zgodnie z poniższymi przykładami.

Bielik-Robson A., Duch powierzchni. Rewizja romantyczna i filozofia, „Universitas”, Kraków 2004.

Celińska-Miszczuk A., Williama Sterna personalistyczna perspektywa typologiczna, w: P. Francuz, W. Otrębski (red.), Studia z psychologii w KUL, Wydawnictwo KUL, Lublin 2008.

Hegel G. W. F., Grundlinien der Philosophie des Rechts, Nicolaische Buchhandlung, Leipzig 1821.

Johnson J. W., Utopian literature. A selection, The Modern Library, New York 1968.

Kołakowski L., Lewica heglowska, w: Główne nurty marksizmu, t. 1, PWN, Warszawa 2009, s. 79–92.

Maślanka J., Twórczość ludowa w polskiej krytyce literackiej w latach 1831–1854, „Pamiętnik Literacki” 1965, z. 2, s. 379–405.